IG-verbo el IĜ-verbo «

Principe oni tute rajtas aldoni IG al verbo kun IĜ-sufikso. La senco de tia IG-verbo estas kaŭzado de tiu ago, kiun esprimas la IĜ-verbo: Li [= Dio] senkuraĝigas la ĉefojn de la popolo de la lando [...] kaj Li ŝanceliĝigas ilin kiel ebriuloj.Ij.12 = Li igas ilin ŝanceliĝi kiel ebriuloj. La ĉefoj ŝanceliĝas. Dio kaŭzas tiun ŝanceliĝadon. En la praktiko tiaj IG-verboj tamen estas ekstreme maloftaj.

Iafoje oni faras IG-verbon, kiu laŭsence estas bazita sur IĜ-verbo, sed kiu tamen ne enhavas IĜ. Oni povas diri, ke IĜ estas ellasita por simpligi la vorton: Rajdmilicanoj formovigis la publikon. = ... formoviĝigis la publikon. = ... igis la publikon formoviĝi. Oni trovas tian uzon ankaŭ ĉe Zamenhof: Ili ruligu min kiel kortegan kurieron.Rz.68 = Ili igu min ruliĝi. / Ili igu mian kaleŝon ruliĝi. Ankaŭ tiaj IG-verboj estas tre maloftaj. Ili povas esti miskomprenataj. Vidu tuj ĉi-poste pri la ordinara uzo de IG post objekta verbo.

Oni notu la subtilan diferencon inter formovi kaj formov(iĝ)igi. Se oni formovas ion, oni mem rekte plenumas la movadon. Se oni formoviĝigas ion (igas ion formoviĝi), la kaŭzado estas malpli rekta. Oni iel influas ion por ke tio mem moviĝu. En la ĉi-antaŭa ekzemplo kun rajdmilicanoj, la milicanoj kredeble ne propramane movis la publikon, sed per timigado aŭ simile igis la publikon mem moviĝi for. Simile subtila estas la diferenco inter ŝanceli kaj ŝanceliĝigi en la ĉi-antaŭa zamenhofa ekzemplo. En la praktiko oni preskaŭ ĉiam preferas uzi igi kiel memstaran verbon por esprimi tiajn sencojn: Li igas ilin ŝanceliĝi. / Rajdmilicanoj igis la publikon formoviĝi. Tio estas plej ofte rekomendinda, ĉar multe pli klara.