Schlimmer geht tatsächlich immer…
Die Schwierigkeiten mit dem chinesischen Visum hier in Seoul, von denen ich im vorigen Eintrag erzählt habe, waren nichts im Vergleich mit den Schwierigkeiten, die ich hatte um wieder aus Nordkorea rauszukommen. Und schuld, das muss in aller Deutlichkeit gesagt werden, waren nicht die Nordkoreaner. Es lag an den Chinesen.
Pli malbone fakte ĉiam eblas…
La malfacilaĵoj pri la ĉina vizo ĉi tie en Seulo, pri kiuj mi rakontis en la antaŭa afiŝo, estis nenio kompare kun la malfacilaĵoj, kiujn mi havis por denove forlasi Pjongjangon. Kaj la kulpo, tion mi devas diri ĉi tie tre klare, ne estis ĉe la nordkoreoj. Kulpis la ĉinoj.
Aus zeitlichen Gründen hatte ich für Dienstag folgenden Flugplan: mit Air Koryo nach Peking, dann Peking – Shenyang und Shenyang – Seoul (den Flug hatte ich bereits vorher). Visumsauskunft: kein Visum erforderlich, weil es ja nur Transit ist.
Pro tempokialoj mi havis la sekvan flugplanon por mardo: per Air Koryo al Pekino, poste Pekino – Shenyang kaj Shenyang – Seulo (tiun flugon mi jam antaŭe havis). Vizo-informo: neniu vizo bezonata, ĉar mi ja nur trairas la flughavenon.
Das hat Air Koryo in Pyongyang leider nicht so gesehen. Weil Peking – Shenyang eine nationale Fluglinie ist, brauchte ich ein chinesisches Visum. Freitag um 17.00 Uhr dachten wir noch: Kein Problem, es gibt Express-Visa, Montag von 10-12 ist unsere Zeit.
Womit wir nicht gerechnet hatten, war die chinesische Feierwoche, und so standen wir am Montag vor verschlossener Tür. Der Bereitschaftsdienst teilte uns mit, dass es keine Möglichkeit gebe – höchstens vielleicht, ja, wenn unser deutscher Botschafter einen Brief an die chinesische Botschaft schreiben würde – dann eventuell, aber sehr wahrscheinlich sei es nicht, dass ich mein Visum bekommen würde.
Pri tio Air Koryo en Pjongjango bedaŭrinde havis alian opinion. Ĉar la linio Pekino – Shenyang estas nacia fluglinio, mi bezonis vizon. Vendredon je la 5a posttagmeze ni ankoraŭ pensis: Neniu problemo, ekzistas ekspresaj vizoj, lundo inter la 10a kaj la 12a estos nia tempo.
Ni ne antaŭvidis la ĉinan festosemajnon, kaj tiel lundon ni staris antaŭ fermita pordo. La rezerva deĵoranto komunikis al ni, ke ne ekzistas ajna eblo akiri vizon – krom eble, jes, se nia germana ambasadoro skribus leteron al la ĉina ambasadejo – tiam eventuale, sed ne tre verŝajne mi povus ricevi mian vizon.
Um das Ganze hier abzukürzen: nichts hat geholfen. Ich habe trotz Brief vom Botschafter den Montag umsonst vor der chinesischen Botschaft zugebracht. Die Bereitschaftsbediensteten haben ab irgendeinem Punkt einfach behauptet, dass ich gar kein Visum brauche, und sind bis zum Schluss nicht mehr von dieser Behauptung abgewichen – aber schriftlich wollten sie mir das auch nicht geben. Ebensowenig wollten sie persönlich bei Air Koryo anrufen. Es sah am Montag Abend so aus, als sei ich für eine Woche in Pyongyang gestrandet.
Por mallongigi la tutan rakonton ĉi tie: nenio helpis. Malgraŭ la letero de nia ambasadoro mi vane pasigis la lundon antaŭ la ĉina ambasadejo. La rezervo-deĵorantoj ekde iu punkto simple asertis, ke mi tute ne bezonas vizon, kaj ĝis la fino ili ne plu ŝanceliĝis en tiu aserto – sed ion skriban ili ne volis doni. Same ili ne volis telefoni al Air Koryo. Lundon vespere fakte aspektis kvazaŭ mi fiksiĝus por unu semajno en Pjongjango.
Air Koryo jedoch wusste doch noch Rat: ein Weiterflugticket mit Air China direkt von Peking nach Seoul. Damit konnte ich dann das Ticket nach Peking kaufen. Die Angestellten bei Air Koryo in Pyongyang haben sogar über den Feierabend hinaus auf mich gewartet, bis ich von Air China zurück war. Das finde ich eine sehr menschliche Geste, und ich werde es ihnen nie vergessen!
Air Koryo tamen trovis helpon: pluflugan bileton rekte de Pekino al Seulo. Kun tiu mi finfine povis aĉeti la bileton al Pekino. La istoj de Air Koryo en Pjongjango eĉ preter la finiĝo de ilia laboro atendis min, ĝis mi revenis de la oficejo de Air China. Tion mi opinias tre homa gesto kaj mi neniam forgesos!