Etikedo: Nordkorea

Warum ich nicht so bald etwas über Nordkorea erzählen werde / Kial mi ne tiel baldaŭ rakontos ion pri Nordkoreujo

Ich weiß, dass jetzt natürlich alle darauf warten, dass ich auch von Nordkorea selbst erzähle. Das wird aber leider nicht so bald passieren. Denn ich stecke in einem Dilemma: Die (europäische) Organisation, die mich eingeladen hat, hat mich gebeten, nichts zu publizieren. Oder, wenn ich schon was erzähle, dann nur das Schöne.

Mi scias, ke nuntempe kompreneble ĉiuj atendas, ke mi rakontos ankaŭ pri Nordkoreujo mem. Sed ĝuste tio ne tiel baldaŭ okazos. Mi estas en dilemo: La (eŭropa) organizo, kiu invitis min, petis min ne publikigi ion. Aŭ, se mi entute rakontos ion, nur pri la bonaj aferoj.

Ich kann das ein bisschen verstehen. Es gab und gibt immer wieder Journalisten, die als Touristen oder was anderes getarnt nach Nordkorea gereist sind und dort nur nach Beweisen für ihre Vorurteile gesucht haben. Es war gar keine Bereitschaft da, in irgendeiner Weise Verständnis für das Land aufzubringen. Dementsprechend negativ waren die Artikel, und dementsprechend sauer waren auch die Nordkoreaner (lassen wir mal die Diskussion außer Acht, dass Journalisten als Journalisten meist gar nicht fahren können, und dass Journalisten im Land anders behandelt werden als Touristen und Touristen wiederum anders als ortsansässige Ausländer, die sich tatsächlich ohne ständige Begleitung frei in Pyongyang bewegen können). Weil Reisebüros oder andere Organisationen aber mit nordkoreanischen Menschen zu tun haben, zu denen sie ein vertrauensvolles Verhältnis unterhalten, möchten sie die auch nicht in Schwierigkeiten bringen. Und so lässt sich jetzt z.B. Koryo Tours wohl von seinen Touristen schriftlich geben, dass sie nichts über die Reise veröffentlichen, auch keine Fotos.

Mi iomete povas kompreni tion. Estis kaj estas ĉiam denove ĵurnalistoj, kiuj “kamuflis” sin kiel turistoj aŭ io alia, vojaĝis al Nordkoreujo kaj tie serĉis nur pruvojn por siaj antaŭjuĝoj. Neniel ili pretis iel provi kompreni la landon. Laŭ tio la artikoloj estis negativaj, kaj la nordkoreoj estis ofenditaj (ni NE eniru ĉi tie la diskuton, ke ĵurnalistoj plej ofte ne povas iri kiel ĵurnalistoj, kaj ke oni traktas ĵurnalistojn en la lando alimaniere ol turistojn, kaj turistojn denove alimaniere ol eksterlandanojn, kiuj vivas en Pjongjango kaj vere povas moviĝi libere kaj sen ĉiama akompananto en Pjongjango). Ĉar vojaĝagentejoj aŭ aliaj organizoj rilatas kun nordkoreaj homoj al kiuj ili havas fidoplenan rilaton, ili ne volas kaŭzi al ili malfacilaĵojn. Kaj tial nun ekzemple Koryo Tours postulas skriban konfirmon de siaj turistoj, ke ili nenion publikigos pri la vojaĝo, ankaŭ neniujn fotojn.

Ich möchte nicht, dass meine Bekannten in Pyongyang Schwierigkeiten mit den koreanischen Partnern haben, wenn ich hier was über meine Reise nach Nordkorea erzähle. Dass mir aber praktisch verboten wird, was zu schreiben, ist aber auch schade, denn ich hätte tatsächlich viel Gutes zu erzählen. Wenn aber von mir verlangt wird, dass ich Dinge schönrede bzw. Unangenehmes verschweige, dann halte ich das auch für die falsche Strategie (die entgegengesetzt dem o.g. Journalistenverhalten steht). Und es sagt auch eine Menge über das Land.

Mi ne volas, ke miaj konatoj en Pjongjango havu malfacilaĵojn kun la koreaj partneroj, se mi ĉi tie rakontas ion pri mia vojaĝo al Nordkoreujo. Sed ke oni praktike malpermesas al mi skribi ion, estas ankaŭ domaĝe, ĉar mi vere povus rakonti multon bonan. Se oni tamen postulas de mi, ke mi plibeligu aferojn dum la rakontado aŭ ke mi prisilentu malagrablaĵojn, mi opinias tion same malĝusta strategio (la malo al la antaŭe menciita ĵurnalistokonduto). Kaj ankaŭ tio diras multon pri la lando.

Ich habe mich noch nicht entschieden, was ich mache. Im Moment lasse ich die Erlebnisse sich setzen und überarbeite meine ca. 600 Fotos. Die schönsten werde ich sicher bald auf meine Seite stellen. Das lasse ich mir nicht verbieten, es sind ja auch keine spektakulären Fotos, die man in Pyongyang macht. Ich habe auch keine Angst, sondern ich muss mir darüber klarwerden, was ich in Zukunft mit Nordkorea machen möchte. Wenn ich nochmal hinwill, dann sollte ich vielleicht der Bitte um Nichterzählen entsprechen.

Mi ankoraŭ ne decidis, kion mi faros. Momente mi lasas la travivaĵojn trankviliĝi kaj prilaboras miajn ĉirkaŭ 600 fotojn. La plej belajn mi certe baldaŭ metos sur mian paĝon. Tion mi ne lasas malpermesi al mi, ja ne estas fotoj kun aparte danĝera enhavo, kiujn oni faras en Pjongjango. Mi krome ne timas, sed mi devas klare pripensi, kion mi volas fari estonte pri Nordkoreujo. Se mi volas iri denove, mi eble plenumu la peton pri nerakontado.

PS: Mich würden schon andere Meinungen dazu interessieren: Soll ich trotz allem erzählen? Oder soll ich den Kompromiss eingehen und die schönen Erlebnisse betonen? Oder soll ich es ganz lassen mit dem Erzählen hier in schriftlicher Form? Oder gibt es einen anderen Ausweg?

PS: Interesus min aliaj opinioj pri tiu problemo: Ĉu mi tamen rakontu? Aŭ ĉu mi kompromisu kaj akcentu la belajn travivaĵojn? aŬ ĉu mi tute forgesu pri rakontado ĉi tie en skriba formo? Aŭ ĉu ekzistas alia elturniĝo?

Die falsche Botschaft / La malĝusta ambasadejo-mesaĝo

Schlimmer geht tatsächlich immer…
Die Schwierigkeiten mit dem chinesischen Visum hier in Seoul, von denen ich im vorigen Eintrag erzählt habe, waren nichts im Vergleich mit den Schwierigkeiten, die ich hatte um wieder aus Nordkorea rauszukommen. Und schuld, das muss in aller Deutlichkeit gesagt werden, waren nicht die Nordkoreaner. Es lag an den Chinesen.

Pli malbone fakte ĉiam eblas…
La malfacilaĵoj pri la ĉina vizo ĉi tie en Seulo, pri kiuj mi rakontis en la antaŭa afiŝo, estis nenio kompare kun la malfacilaĵoj, kiujn mi havis por denove forlasi Pjongjangon. Kaj la kulpo, tion mi devas diri ĉi tie tre klare, ne estis ĉe la nordkoreoj. Kulpis la ĉinoj.

Aus zeitlichen Gründen hatte ich für Dienstag folgenden Flugplan: mit Air Koryo nach Peking, dann Peking – Shenyang und Shenyang – Seoul (den Flug hatte ich bereits vorher). Visumsauskunft: kein Visum erforderlich, weil es ja nur Transit ist.

Pro tempokialoj mi havis la sekvan flugplanon por mardo: per Air Koryo al Pekino, poste Pekino – Shenyang kaj Shenyang – Seulo (tiun flugon mi jam antaŭe havis). Vizo-informo: neniu vizo bezonata, ĉar mi ja nur trairas la flughavenon.

Das hat Air Koryo in Pyongyang leider nicht so gesehen. Weil Peking – Shenyang eine nationale Fluglinie ist, brauchte ich ein chinesisches Visum. Freitag um 17.00 Uhr dachten wir noch: Kein Problem, es gibt Express-Visa, Montag von 10-12 ist unsere Zeit.
Womit wir nicht gerechnet hatten, war die chinesische Feierwoche, und so standen wir am Montag vor verschlossener Tür. Der Bereitschaftsdienst teilte uns mit, dass es keine Möglichkeit gebe – höchstens vielleicht, ja, wenn unser deutscher Botschafter einen Brief an die chinesische Botschaft schreiben würde – dann eventuell, aber sehr wahrscheinlich sei es nicht, dass ich mein Visum bekommen würde.

Pri tio Air Koryo en Pjongjango bedaŭrinde havis alian opinion. Ĉar la linio Pekino – Shenyang estas nacia fluglinio, mi bezonis vizon. Vendredon je la 5a posttagmeze ni ankoraŭ pensis: Neniu problemo, ekzistas ekspresaj vizoj, lundo inter la 10a kaj la 12a estos nia tempo.
Ni ne antaŭvidis la ĉinan festosemajnon, kaj tiel lundon ni staris antaŭ fermita pordo. La rezerva deĵoranto komunikis al ni, ke ne ekzistas ajna eblo akiri vizon – krom eble, jes, se nia germana ambasadoro skribus leteron al la ĉina ambasadejo – tiam eventuale, sed ne tre verŝajne mi povus ricevi mian vizon.

Um das Ganze hier abzukürzen: nichts hat geholfen. Ich habe trotz Brief vom Botschafter den Montag umsonst vor der chinesischen Botschaft zugebracht. Die Bereitschaftsbediensteten haben ab irgendeinem Punkt einfach behauptet, dass ich gar kein Visum brauche, und sind bis zum Schluss nicht mehr von dieser Behauptung abgewichen – aber schriftlich wollten sie mir das auch nicht geben. Ebensowenig wollten sie persönlich bei Air Koryo anrufen. Es sah am Montag Abend so aus, als sei ich für eine Woche in Pyongyang gestrandet.

Por mallongigi la tutan rakonton ĉi tie: nenio helpis. Malgraŭ la letero de nia ambasadoro mi vane pasigis la lundon antaŭ la ĉina ambasadejo. La rezervo-deĵorantoj ekde iu punkto simple asertis, ke mi tute ne bezonas vizon, kaj ĝis la fino ili ne plu ŝanceliĝis en tiu aserto – sed ion skriban ili ne volis doni. Same ili ne volis telefoni al Air Koryo. Lundon vespere fakte aspektis kvazaŭ mi fiksiĝus por unu semajno en Pjongjango.

Air Koryo jedoch wusste doch noch Rat: ein Weiterflugticket mit Air China direkt von Peking nach Seoul. Damit konnte ich dann das Ticket nach Peking kaufen. Die Angestellten bei Air Koryo in Pyongyang haben sogar über den Feierabend hinaus auf mich gewartet, bis ich von Air China zurück war. Das finde ich eine sehr menschliche Geste, und ich werde es ihnen nie vergessen!

Air Koryo tamen trovis helpon: pluflugan bileton rekte de Pekino al Seulo. Kun tiu mi finfine povis aĉeti la bileton al Pekino. La istoj de Air Koryo en Pjongjango eĉ preter la finiĝo de ilia laboro atendis min, ĝis mi revenis de la oficejo de Air China. Tion mi opinias tre homa gesto kaj mi neniam forgesos!

Im falschen Land / En la malĝusta lando

Gestern wollte ich eigentlich nach Nordkorea fliegen, zur International Trade Fair in Pyongyang. Ich war eingeladen, mein Visum war ausgestellt, nach einigem Hin- und Her wusste ich auch, wie ich es in Shenyang bekommen würde – und plötzlich lassen mich die Südkoreaner hier nicht raus.

Hieraŭ mi volis flugi al Nord-Koreujo, al la Internacia Komerca Foiro en Pyongyang. Mi estis invitita, mia vizo estis preta, post iom da umado mi eĉ sciis, kiel mi akiros ĝin en Shenyang – kaj subite la sudkoreoj ne lasis min eliri ĉi tie.

Es hing am chinesischen Visum. Überall, wo ich vorher gefragt habe, hat man mir bestätigt, dass ich mit einem Hin- und Rückflugticket kein Problem habe und den Flughafen 24 Stunden verlassen dürfe. Wichtig ist offenbar vor allem, dass die Leute, wenn die Einreise verweigert wird, nicht auf Kosten der Airline zurückgebracht werden müssen.
Und so habe ich sogar noch auf dem Flughafen selbst die Auskunft bekommen, dass es kein Problem sei ohne Visum nach China zu fliegen – bis die Leute gehört haben, dass ich nach Nordkorea will. Da verlangten Sie plötzlich ein Weiterflugticket oder ein Visum.

Ĉio pendiĝis je la ĉina vizo. Ĉie, kie mi demandis antaŭe, oni konfirmis al mi, ke mi ne havos problemon pri flugbileto tien kaj reen kaj rajtos forlasi la flughavenon por 24 horoj. Evidente gravas, ke la homoj, se ili ne rajtos eniri la alian landon, ne estu transportitaj je la kostoj de la flugkompanio.
Kaj tiel mi eĉ en la flughaveno ricevis la informon, ke ne estos problemo flugi al Ĉinujo sen vizo – ĝis ili aŭdis, ke mi volas iri al Nord-Koreujo. Tiam subite ili petis pluflugan bileton aŭ vizon.

Jedem ist natürlich klar, dass man hier in Südkorea kein Visum für Nordkorea bekommt. Ebenfalls keinen Flug der nordkoreanischen Air Koryo. Alle haben verständnisvoll genickt – und mich nicht fliegen lassen.

Kompreneble al ĉiu estas tre klare, ke oni ĉi tie en Sud-Koreujo ne ricevas nordkorean vizon. Same ne flugon de la nordkorea kompanio Air Koryo. Ĉiu kapjesis tre kompreneme – kaj ne lasis min flugi.

Geholfen hätte ein chinesisches Visum, natürlich. Eine andere Möglichkeit wäre ein “Alibi-Flug” von China in ein anderes Ausland gewesen, mit dem ich wenigestens den Flughafen hätte verlassen können um das Visum und Ticket nach Nordkorea zu bekommen. (Die Idee stammt nicht von mir, das habe ich in Deutschland auf Anraten des Schalterbeamten schon mal machen müssen, man lässt sich dann hinterher einfach das Geld zurückgeben.)

Helpo estus ĉina vizo, kompreneble. Alia eblo estus “ŝajnflugo” de Ĉinujo al alia lando, kun kiu mi almenaŭ rajtus forlasi la flughavenon por akiri la vizon kaj flugbileton por Nord-Koreujo. (La ideo de la flugbileto ne estas de mi, tion mi devis fari iam en Germanujo laŭ konsilo de giĉetisto, oni poste lasas al si simple repagi la monon.)

Aber schon eine Bestätigung vom Konsul in Shenyang, dass ich ein Visum bekommen würde, hätte schon gereicht. Ebenso eine Bestätigung von Air Koryo, dass sie einen Flug für mich reserviert haben.

Sed jam konfirmo de la konsulo en Shenyang, ke mi ricevos vizon, estus sufiĉa. Krome konfirmo de Air Koryo, ke ili rezervis flugon por mi.

Aber genau diese beiden Stellen habe ich im Vorfeld nie erreichen können. Keine einzige der angegebenen Nummern hat funktioniert. Denn umgekehrt ist es für die Nordkoreaner in China der Gipfel der Kriminalität, Anrufe aus Südkorea entgegenzunehmen. Anrufe aufs Festnetz werden gar nicht entgegengenommen, Faxe gehen zwar durch, werden aber nicht beantwortet und vielleicht sofort weggeworfen. Einzig möglich sind persönliche Handynummern, aber man stößt da auf sehr ungnädige Leute. Der Konsul selbst war gar nicht begeistert, einen Anruf aus Südkorea zu bekommen (da stand ich nur daneben) und der Mensch von Air Koryo, mit dem ich vom Flughafen aus telefoniert habe, war zwar hilfsbereit, hat sich aber keine Mühe gemacht, langsam und verständlich zu sprechen.

Sed ĝuste tiuj du lokoj ne estis atingeblaj antaŭe. Neniu el la indikitaj numeroj funkciis. Ĉar male por la nordkoreoj en Ĉinujo estas la pinto de krimoj ricevi telefonalvokojn el Sud-Koreujo. Alvokoj al normalaj telefonnumeroj ne estas akceptataj, faksoj trairas, sed ne estas respondataj kaj eble tuj forĵetataj. La sola eblo estas personaj poŝtelefonaj numeroj, sed oni trafas al tre malvolontaj homoj. La konsulo mem tute ne entuziasmis ricevi alvokon el la Sudo (tiam mi nur ĉeestis, kiam konato telefonis) kaj la homo de Air Koryo, kun kiu mi telefonis de la flughaveno, estis ja iel helpema, sed ne faris al si la penon paroli malrapide kaj kompreneble.

So gesehen lebe ich gerade in dem denkbar ungünstigsten Land, in dem man für einen Besuch in Nordkorea überhaupt leben kann.

Se oni rigardas tion, mi ĉi-momente vivas en la plej maloportuna lando, en kiu oni povas vivi por vizito en Nord-Koreujo.