Chusok

Hodiaŭ estis “Chusok”, tre grava Korea festotago. Tial ni rakontos iomete pri tio, kion ni faris dum tiu festo. (Iam poste ni daŭrigos la rakonton pri niaj unuaj tagoj en Koreujo. Ĉu bone?)

Heute war “Chusok”, ein wichtiger Feiertag. Deshalb erzählen wir ein wenig darüber, was wir gemacht haben. (Unsere Erzählungen über die ersten Wochen setzen wir dann später fort, okay?)

Nu, “Chusok” signifas “Aŭtuna krepusko”, sed plej ofte oni parolas pri la Rikoltofesto. Tiu festo estas grava kiel Kristnasko en Germanujo kaj Svedujo, aŭ eĉ pli. Ĉiuj devas veturi al la “unua domo”, t.e. la domo de la plej aĝa filo de la familio, kaj tie honori la prapatrojn, kaj poste festi. Tio signifas, ke la virinoj devas laboregi, kuirante k.t.p., dum la viroj manĝas kaj ludas ludojn. Nu, pri ĉio tia ni aŭdis nur rakontojn. Ni ne mem spertis tion. Ni ja ne iris al ia “unua domo” – sed franca kolegino de Birke edziniĝis al la plej aĝa filo de la familio, ŝi do scias, pri kio ŝi parolas! Ke ni ne devis iri ien ajn ekster Seulo, verŝajne estas bonŝance, ĉar veturi en tiuj tagoj estas koŝmara afero. Ĉiu estas survoje ien, kaj la stratoj kaj trajnoj kaj busoj estas katastrofe plenŝtopitaj. Anstataŭe la universitatestro aranĝis por la eksterlandaj instruistoj kaj iliaj familioj apartan feston sur la korto de nia loĝejo.

“Chusok” bedeutet wörtlich wohl “Herbstdämmerung”, aber meistens spricht man davon als Erntedankfest. Dieses Fest ist ähnlich wichtig wie Weihnachten in Deutschland und Schweden, oder noch wichtiger. Alle müssen ins Haus des ältesten Sohns fahren, dort die Ahnen ehren und dann feiern. Das bedeutet, dass die Frauen viel arbeiten müssen (kochen usw.), während die Männer essen und spielen. Na ja, über all das haben wir nur Leute erzählen gehört. Wir haben es nicht selbst erlebt. Wir sind ja nicht ins Haus des ältesten Sohns gefahren – eine französische Kollegin von Birke allerdings ist mit dem ältesten Sohn der Familie verheiratet, sie weiß, wovon sie erzählt! Dass wir nirgendwohin außerhalb von Seoul fahren mussten, ist nur ein Glück, denn Auto fahren ist in diesen Tagen ein Albtraum. Alle sind irgendwohin unterwegs, und die Straßen und Züge und Busse sind hoffnungslos überfüllt. Statt dessen hat der Präsident unserer Uni ein extra Fest für die ausländischen Professoren und deren Familien gesponsert, das auf dem Hof unseres Hauses stattfand.

La oĉjoj preparas la feston.

Die Ajoshis bereiten die Party vor.

Ekde la la oka kaj duono matene ni ne plu povis dormi, ĉar en la korto oni aranĝis kaj ludigis muzikon laŭte. Je la dua posttagmeze ĉio komenciĝis, kun rostado kaj manĝado kaj babilado – aŭ eble pli trafe babelado, ĉar la lingvoj ĉeestantoj ja ne estis aparte malmultaj, por tiel diri. La Angla kaj la Korea kompreneble superregis, sed ni babilis ankaŭ Germane kaj France kaj eĉ iometete Portugale, kaj ankaŭ Esperante, ne nur inter ni, sed ankaŭ kun la supre menciita Franca kolegino, kiu jam antaŭe montriĝis esti Esperantistino. Kun ŝia edzo tamen mi devas paroli France, ĉar li apenaŭ scias la Anglan, kaj ankoraŭ ne eklernis Esperanton, sed loĝis longe en Francujo. Birke tamen kun li parolas Koree, kaj foje kiam ni ĉiuj tri parolas la aferoj sufiĉe kaosiĝas. Aŭ mi devas rapide lerni la Korean, aŭ la edzo de la kolegino Esperanton.

Ab 8:30 Uhr morgens konnten wir nicht mehr schlafen, weil auf dem Hof die Vorbereitungen begannen und laute Musik gespielt wurde. Um 14:00 begann dann das Ganze, mit dem Grillen von Fleisch und mit Essen und Gesprächen – im Sprachenbabel, denn es waren ja nicht gerade wenig Vertreter verschiedener Sprachen anwesend. Englisch und Koreanisch regierten natürlich, aber wir haben uns auch auf Deutsch und Französisch und sogar ein klein wenig Portugiesisch unterhalten. Und sogar auf Esperanto, nicht nur unter uns, sondern mit der oben erwähnten französischen Kollegin, die sich schon vorher als Esperantistin entpuppt hatte. Mit ihrem Mann muss ich allerdings Französisch sprechen, weil er kaum Englisch kann und noch kein Esperanto gelernt hat, aber lange in Frankreich gelebt hat. Birke spricht mit ihm Koreanisch, und manchmal, wenn wir uns zu viert unterhalten, wird es richtig kompliziert. Ich muss entweder schnell Koreanisch lernen, oder der Mann der Kollegin Esperanto.

Nu, ĉio tio okazis fakte nur en la antaŭtago de la efektiva Chusok-tago, t.e. lundon.

Alles das ist aber nur am Vortag des eigentlichen Chusok-Tages passiert, d.h. am Montag.

Kiel oni efektive faras per tiuj ĉi strangaj bastonetoj?

Wie macht man das eigentlich mit diesen komischen Stäbchen?

Hyun-jung kaj Bernd ludas Jengan kun ni.

Hyun-jung und Bernd spielen Jenga mit uns.

Hodiaŭ, mardo, estis la vera festotago (kvankam Hyun-jung rakontis, ke ŝia familio nur morgaŭ, merkredon, vere festos). Tiun ni pasigis kune kun Bernd, alia kolego de Birke, same instruisto de la Germana, kaj kun la jam antaŭe menciita asistantino Hyun-jung. Tipa “amuzprogramo” por Koreoj: Ni manĝis, poste iris trinki kafon en alia loko kaj iris al Kinejo (“Man on Fire”). Poste ni proponis iri al ludokafejo, kiun ni jam antaue malkovris. Tiuj ludokafejoj (Board Game Café) ŝajne estas la lasta modo inter la gejunuloj. Temas pri kafejo, kie oni ne nur trinkas kaj klaĉas, sed ankaŭ ludas diversajn tabloludojn. Oni donas du menuojn: unu por trinkaĵoj, kaj alian por ludoj. Tie ni ludis Jengan, estante kredeble la plej aĝaj homoj en la kafejo, sed same entuziasme kiel la gejunuloj batante per granda plasta pepanta martelo ĉiufoje la malgajninton. Poste ni ludis Labirintoludon (haveblas ankaŭ “Siedler”, “Geister”, “Monopolo”, “Uno”, “Halli-Galli”, “Blokus” k.a. – jes, efektive multegaj ludoj estis Germanaj!!). Finfine ni denove manĝis. En la urbo, pro la festotago, ne estis kiel kutime sep tagojn en semajno ĉiuj vendejoj kaj restoracioj malfermitaj ĝis noktomezo. Efektive iuj lokoj estis fermitaj (tre strange por Seulo), sed tamen estis sufiĉe vigla etoso en la amuzkvartalo kun arbarego da neonŝildoj.

Heute, am Dienstag, war der richtige Feiertag (auch wenn Hyun-jung erzählt hat, dass ihre Familie erst morgen, am Mittwoch, richtig feiern wird). Diesen Tag haben wir zusammen mit Bernd, einem anderen Kollegen von Birke, auch Lektor für Deutsch, und der bereits erwähnten Assistentin Hyun-jung verbracht. Ein typisches “Ausgehprogramm” in Korea: Wir haben was gegessen, sind dann woanders einen Kaffe trinken gegangen, danach ins Kino (“Man on Fire”). Nach dem Kino haben wir vorgeschlagen, in ein “Spielcafé” zu gehen, das wir vorher schon dort entdeckt hatten. Diese Spielcafés (Board Game Cafe) sind hier anscheinend die neueste Mode unter Jugendlichen. Man trinkt dort nicht nur was und unterhält sich, sondern spielt auch verschiedene Karten-, Brett- und andere Spiele. Man bekommt zwei “Speisekarten”: eine mit den Getränken, eine mit den Spielen. Wir haben dort Jenga gespielt und waren wahrscheinlich die ältesten Leute in dem Café, haben aber mit genauso viel Spaß wie die Jugenlichen den Verlierer mit einem riesigen quietschenden Plastikhammer geschlagen. Dann haben wir noch “Labyrinth” gespielt (es gab auch noch “Siedler”, “Geister”, “Monopoly”, “Uno”, “Halli-Galli”, “Blokus” u.a. – ja, wirklich viele Spiele waren deutsche!). Dann sind wir wieder essen gegangen. In der Stadt waren wegen dem Feiertag einige Geschäfte und Restaurants nicht geöffnet – das ist seltsam für Seoul, sonst haben normalerweise immer alle sieben Tage die Woche bis Mitternacht auf. Trotzdem war die Stimmung sehr lebendig in dem Ausgehviertel mit einem Wald von Neonreklamen.

Amuzkvartalo de Seulo – unu el multaj.

Ausgehviertel in Seoul – eins von vielen.

Pri la biero, kiu fakte apartenu al la “programo”, ni tamen rezignis…

Auf das Bier, das eigentlich noch zum “Programm” gehört, haben wir dann aber verzichtet…