Die Schere reist allein / La tondilo vojaĝas sola

Bald fliegen wir wieder zurück nach Korea, und diesmal muss ich unbedingt daran denken, meine Schere nicht im Handgepäck zu vergessen…

Baldaŭ ni reflugos al Koreujo, kaj ĉi-foje mi nepre devas memori ne forgesi mian tondilon en la manpakaĵo…

Es gab ja ein wenig Aufregung für uns auf dem Flughafen in Seoul, als wir nach Deutschland abgeflogen sind. Meinen zusammenschraubbaren Flötenständer hatte ich extra noch weggepackt (der sieht auf dem Bildschirm auch immer ganz verdächtig aus), und ich war reinen Gewissens, als Bertil mich fragte, ob ich alles Gefährliche in den Koffer getan hätte. Dabei hatte ich offenbar nicht an meine Schere gedacht. Das fiel mir dann auch sofort wieder ein, als mein Rucksack rausgewunken wurde!

Estis por ni iom da ekscitiĝo en la Seula flughaveno, kiam ni forflugis al Germanujo. Mian kunfaldeblan flutostativon mi pakis aparte (ĝi aspektas ĉiam tre suspekte sur la ekrano), kaj mi havis puran konsciencon, kiam Bertilo demandis al mi, ĉu ĉion danĝeran mi metis en la valizon. Sed tiam mi evidente ne pensis pri mia tondilo. Sed pri tio mi tuj ekkonsciis, kiam mia dorsosako estis vokita el la vico!

Dabei ist mir das nicht zum ersten Mal passiert. Ich bin sozusagen Wiederholungstäter und werde aus Schaden wohl nie klug. Genau diese Schere musste ich schon mal in Stuttgart lassen, als ich nach Schweden geflogen bin. Bei der Rückkehr habe ich sie dann wiederbekommen. Und bei meinem allerersten Flug ohne meine Eltern hatte ich ein Taschenmesser (!) im Handgepäck. Das musste dann extra zum Zielort reisen, genau wie diesmal meine Schere:

Kaj tio eĉ ne la unuan fojon okazis al mi. Mi estas, por tiel diri, ripeta deliktulino, kaj mi verŝajne neniam lernos tiun lecionon. Ĝuste tiun tondilon mi jam unu fojon devis lasi, kiam ni flugis Svedujon. Post la reveno mi ĝin rericevis. Kaj ĉe mia plej unua flugo sen miaj gepatroj, mi havis poŝtranĉilon (!) en la manpakaĵo. Tiu devis do aparte vojaĝi al la celo, same kiel ĉi-foje mia tondilo:

In Seoul musste ich also zurück zum Abfertigungsschalter, durch allerlei nichtoffizielle Türen und vorbei an Flughafenbediensteten, die mir alles ganz genau erklärt und sich offenbar über die Abwechslung sehr gefreut haben. Am Schalter aber haben die Angestellten fast mit keiner Wimper gezuckt. Nur die geringe Größe der Schere war offenbar ein Problem. Wie sollte man die nun ordentlich verpacken und verschicken? Sicherheitshalber fragte mich der Mann, ob die Schere auch ruhig verloren gehen könne…

En Seulo mi do devis reiri al la akceptogiĉeto, tra diversaj neoficialaj pordoj, kaj preter flughavenaj istoj, kiuj ĉion tre zorge al mi klarigis, kaj kiuj evidente tre ĝojis pri la rompo de la rutino. Ĉe la giĉeto tamen la istoj eĉ ne per palpebrumeto montris, ke io estas eksterordinara. Nur la malgrandeco de la tondilo evidente estis problemo. Kiel oni ĝin do ĝuste enpaku kaj forsendu? Por certeco la viro demandis al mi, ĉu estos en ordo, se la tondilo eble perdiĝos…

Sorgfältig verpackt in einem etwa zwanzigmal so großen Umschlag, ging die Schere schließlich allein auf die Reise. Sie war dann das erste unserer Gepäckstücke, das bei der Gepäckausgabe in Hamburg auf dem Förderband herumfuhr!

Zorge pakita en koverto proksimume dudekoble tiel granda, la tondilo finfine sola ekvojaĝis. Poste ĝi ĉirkaŭveturis kiel unua el niaj pakaĵeroj sur la bendo de la pakaĵoredonejo en Hamburgo!